Έχω συχνά συζητήσεις για το φαινόμενο της ερωτικής μοναξιάς στην εποχή μας. Αν μη τι άλλο, αντιλαμβάνομαι ότι απασχολεί πολύ τους ανθρώπους γύρω μου. Εκείνοι που ανοίγουν τη συζήτηση, έχουν συνήθως ως σημείο αναφοράς τους την πρώτη τους ερωτική (όχι σεξουαλική) εμπειρία και αναπόφευκτα συγκρίνουν αυτά τα γνώριμα ευφορικά συναισθήματα με την οδύνη, ή το κενό που νιώθουν σήμερα. Ωστόσο, οι ψυχοθεραπευτές γνωρίζουμε ότι η πρώτη επιλογή στον έρωτα σπάνια οδηγεί σε σχέση που επιβιώνει στον χρόνο, γιατί είναι ασυνείδητη. Λείπει η αυτογνωσία. Προβάλλουμε στον άλλο άνθρωπο τις δικές μας εσωτερικές αναζητήσεις για να ζήσουμε λαθραία τον έρωτα, ενώ παραμένουμε εγκλωβισμένοι στον ναρκισσιστικό κύκλο, στη ζωή δηλαδή που μέχρι εκείνη τη στιγμή, ή και μετά, περιλαμβάνει μόνο τον εαυτό μας. Τι και ποιός φταίει λοιπόν που οι άνθρωποι δυσκολευόμαστε τόσο να συνάψουμε σχέσεις μετέπειτα; Πόσο απαραίτητες, τελικά, είναι αυτές;