Πού βρίσκεται ο μύθος και πού η πραγματικότητα;
Νίκη - Αικατερίνη Μπαρπαγιάννη
Κλινική Ψυχολόγος
1018- 24ωρη Γραμμή Παρέμβασης για την Αυτοκτονία…
Ιδανικοί Αυτόχειρες
Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.
Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ιδρώς, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.
Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.
Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.
Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος...
«Όσοι αυτοκτονούν είναι δειλοί», μου είπε κάποιος προχτές σε μία παρέα φίλων. Η χριστιανική εκκλησία από την άλλη, που ασκεί ακόμα επιρροή σε μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, θεωρεί την αυτοκτονία αμάρτημα αρνούμενη να κηδέψει τους αυτόχειρες. Συχνά, οι συγγενείς αναγκάζονται να πουν ψέματα για την ακριβή αιτία θανάτου του δικού τους ανθρώπου ακόμη και αν οι ψίθυροι του κοινωνικού περίγυρου τους προδίδουν. Εκ διαμέτρου αντίθετη η θεώρηση του αρχαίου φιλόσοφου Επίκτητου που δίδαξε ότι ένας άνθρωπος μπορεί να παραιτηθεί από τη ζωή, αν τη θεωρεί αβάστακτη...