Την Άνοιξη που τα πουλιά
γλυκό τραγούδι στα κλαδιά
στον έρωτά τους ψέλνουνε με πάθος,
εγώ θαρρώ πως είσαι κει.
Μα είναι χαρά περαστική.
Δεν ήρθες με την Άνοιξη
κι ήταν οι ελπίδες λάθος.
Το Καλοκαίρι που η χαρά
παντού απλώνει τα φτερά
και σιγοβράζει μέσα μου το αίμα
πάλι θαρρώ πως θα σε βρω,
μα, όσο κι αν το λαχταρώ,
δεν ήρθες μ’ όλες τις χαρές
κι ήταν οι ελπίδες ψέμα.
Φθινόπωρο! Και την καρδιά
πλακώνει μαύρη συννεφιά
και κολυμπά στο ίδιο της το κλάμα
θαρρώ και πάλι πως θα ‘ρθείς
δίπλα σε μένα να σταθείς
αλλά και το Φθινόπωρο
ήταν οι ελπίδες σφάλμα.
Μες το Χειμώνα το βαρύ
σφίγγει η καρδιά μου κι απορεί
γιατί δε φάνηκες ακόμα ως τα τώρα
κι ούτε θαρρώ πια να σε βρω.
Κι, όμως, ας μη σε καρτερώ,
ήρθες στο καταχείμωνο,
την τελευταία ώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου