Το ραδίκι της Μεσσηνίας προπομπός για τις ξένες αγορές

 Γράφτηκε από την  Κέλλυ Δημητρούλια

Ένα υπέροχο μάθημα για τα όσα απλόχερα μπορεί να μας χαρίσει η φύση και για τις διεξόδους που μπορεί να δώσει ο εύφορος τόπος μας, σε νέους ανθρώπους που επιλέγουν τη στροφή στον πρωτογενή τομέα, είναι η μέχρι τώρα πορεία του οικονομολόγου – αγρότη Σωτήρη Λυμπερόπουλου. Του ανθρώπου που έκανε το «ραδίκι» brand κι έβαλε τα χόρτα του τόπου μας στα πιο γκουρμέ πιάτα ελληνικών και ξένων εστιατορίω

 Σήμερα, μετά από μια περιπετειώδη αλλά όμορφη πορεία, ο επιχειρηματίας πλέον νέος, που ζει στις Ράχες Κυπαρισσίας με την οικογένειά του, απολαμβάνει μεν τους καρπούς του κόπου του –με πολύ προσπάθεια και οργάνωση της δουλειάς του- αλλά ανοίγει νέους ορίζοντες, βάζοντας επιπλέον στόχους, όπως να καθιερώσει τα ελληνικά βιολογικά εσπεριδοειδή στις ξένες αγορές.

Το radiki.com έβαλε ψηλά τον πήχη, πέτυχε, κέρδισε μια θέση ανάμεσα στις εξαιρετικές προσπάθειες που πολλοί αποκαλούν “success stories” και μας αποκαλύπτει ένα μόνο μέρος της καθημερινότητάς του, στο μικρό, ήσυχο χωριό της Τριφυλίας.

Τον συναντήσαμε σε ένα καφέ στην Ανω Πόλη Κυπαρισσίας, μπροστά στο laptop του, να απαντά σε e-mails, να λαμβάνει παραγγελίες και να δίνει οδηγίες από το κινητό του. Σήμερα απασχολεί 10 άτομα προσωπικό και προωθεί ντόπια αγροτικά προϊόντα, στοχευμένα, με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο.

 Στα λίγα μέχρι τώρα χρόνια της πορείας του, έχει καταφέρει να δουλέψει δίπλα σε επώνυμους σεφ, να εκθέσει τα προϊόντα του τόπου μας σε ανθρώπους που τους έφερε κοντά στα χόρτα της ελληνικής -  μεσσηνιακής γης και τους έμαθε γεύσεις και αρώματα, τα οποία ο ίδιος έμαθε εξερευνώντας τους αγρούς.

Περπατώντας μαζί του σε ένα μονοπάτι τα χρόνια γύρισαν πίσω, όταν παιδιά, διψασμένα από το ασταμάτητο τρεχαλητό στα χωράφια μασούσαμε ξινοτρίφυλλα για να δροσιστούμε. Χαρές που χάθηκαν στο πέρασμα των χρόνων, αλλά παρέμειναν αξία ανεκτίμητη. Σήμερα έχουν βρει τη θέση τους ανάμεσα σε άλλα αγαθά του τόπου μας, τα οποία στο σύνολό τους συμπληρώνουν γεύσεις μοναδικές, σε πιάτα ξεχωριστά!

Τα σκολιάμπρια, τα σπαράγγια, οι οβρυές, τα προκάσια ή χηρολάχανα, οι τζοχοί,  τα κοκκινολάχανα, οι βολβοί, τα βλαστάρια…

Και όπως διαπιστώνει κανείς από μια συζήτηση με τον Σωτήρη ή… «Ραδίκι» όπως τον αποκαλούν φιλικά όσοι αναγνωρίζουν τη σημαντική μέχρι τώρα πορεία του, η επιτυχία έχει να κάνει με τον τρόπο, την ποιότητα αλλά και με το όνομα. Το “radiki” προέκυψε μεν τυχαία, αλλά μετά από αναζήτηση ενός σύντομου ονόματος, χαρακτηριστικού τις ελληνικής φύσης, το οποίο προφέρεται εύκολα σε όλες τις γλώσσες.

Η αρχή όμως έγινε από την ανάγκη ο Σωτήρης να εγκαταλείψει την ασφυκτική ζωή της πρωτεύουσας. Ξεκίνησε με… windsurfing στα υπέροχα νερά της Μεσσηνίας και τη θέλησή του να απολαύσει την ελευθερία στο πατρικό του, αφήνοντας πίσω την οικογενειακή επιχείρηση με πιζάμες, μία από τις λίγες που απομένουν στη χώρα.

Σήμερα, έχοντας εξερευνήσει τη Μεσσηνιακή γη, απασχολεί μαζί με τον αδερφό του  8 – 9 άτομα άμεσα και δίνει δουλειά σε άλλα 50 έμμεσα.  Όπως λέει «Δεν περνάνε πια όλα από τα χέρια μου, υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν πολλά πράγματα» και όλα νόμιμα, από την αρχή.

Πάντως, ως οικονομολόγος, οι σπουδές αποτελούν έναν κώδικα επικοινωνίας, εξηγεί: «Αν σπουδάσεις Ιατρική είναι πολύ εύκολο να επικοινωνήσεις με γιατρούς, αν σπουδάσεις Γεωπονική είναι πολύ εύκολο να επικοινωνήσεις με γεωπόνους, αν σπουδάσεις οικονομικά είναι πολύ εύκολο να επικοινωνήσεις με το επιχειρηματικό σύστημα…».

Ξεκίνησε με λίγα χρήματα στην τσέπη και καθώς ήταν χορτοφάγος αποφάσισε να μάθει πως ζούσαν οι άνθρωποι παλιά, χωρίς λεφτά: «Πήρα δυο τσουβάλια σιτάρι, ζύμωνα το ψωμί μου και άρχισα να μαθαίνω πώς να συλλέγω την τροφή μου. Μέσα από αυτή τη διαδικασία είδα πως υπάρχουν πολλές ωραίες τροφές που οι άνθρωποι τις απολαμβάνουν στα χωριά, αλλά δε φτάνουν ποτέ στην πόλη. Είπα λοιπόν πως αυτό είναι το business,να παίρνεις τις τροφές αυτές και να τις πουλάς στην Αθηνα. Αλλωστε, η Μεσσηνία έχει έναν ιδιαίτερο γεωγραφικό χώρο. Μέσα σε μικρή απόσταση μπορείς να βρεις χιλιάδες πράγματα. Ο Ταΰγετος δίνει πολλά». Και παρά το γεγονός πως δεν ήξερε αρχικά ούτε καν να ξεχωρίζει τα χόρτα…: «Αν θέλεις να κάνεις κάτι το  μαθαίνεις. Εβγαινα κάθε μέρα έξω και μάζευα χόρτα με τη θεία μου τη Βάσω, τα πατούσα, μου φώναζε, τα έμαθα. Δεν είναι κάτι το τρομερό».

Οσο για την κοστολόγηση της δουλειάς του και τα πρώτα του βήματα: «Από την αρχή είπα ότι θα ξεκινήσω νόμιμα, έκανα έναρξη επιτηδεύματος κι έτσι επιμέρισα το μέσο κόστος της δουλειάς μου στον πρώτο μου πελάτη… Αρα ήταν ακριβό κι έπρεπε να βρεθεί κάποιος να το πληρώσει. Σήκωσα το τηλέφωνο, πήρα 10 τηλέφωνα και οι 9 μου είπαν… ok φίλε μας κοροϊδεύεις. Βρέθηκε όμως ένας άνθρωπος, ο Περικλής Κοσκινάς στο εστιατόριο Milos. Μου είπαν: Σωτήρη μας ενδιαφέρει αυτό που κάνεις. Και ουσιαστικά αυτοί οι άνθρωποι είναι εκείνοι που με ενέταξαν στη διαδικασία για το πώς μπορεί να κάνει εφαρμογή πάνω σ’ ένα εστιατόριο το προϊόν μου, γιατί είναι διαφορετικό να μαζεύεις χόρτα για το σπίτι σου και διαφορετικό να σκεφτείς πώς αυτό το προϊόν φαίνεται κατάλληλο για ένα καλό εστιατόριο. Οι άνθρωποι αυτοί με εκπαίδευσαν, με έμαθαν χιλιάδες πράγματα…».

Η συνέχεια δεν άργησε: «Κούμπωσε λοιπόν… Βρήκα κι έναν δεύτερο πελάτη, κι έναν τρίτο, έκαναν και ταξίδια στο εξωτερικό…. Μου αρέσει το εστιατόριο, πως παίρνει κάποιος το προϊόν σου στα χέρια του και δημιουργεί κάτι πολύ ωραίο. Και το ερώτημα σε μια δουλειά είναι τι θέλει ο πελάτης σου…».

Σήμερα δηλώνει επιχειρηματίας, αλλά δεν ξεχνά τα πρώτα του βήματα: «Βρίσκονται κάποιοι άνθρωποι στη ζωή σου που σε βοηθάνε…».

Πλέον, συνεχίζει να επανεπενδύει τα κέρδη του στη δουλειά του, παρά το γεγονός πως όπως ομολογεί «Στις δικές μας δουλειές που είναι βάσεις, η κερδοφορία προχωράει αργά». Για το επόμενο βήμα του, που είναι η προώθηση των ελληνικών βιολογικών εσπεριδοειδών, σημειώνει: «Θεωρώ ότι τα εσπεριδοειδή στην Ελλάδα είναι πεταμένα. Θέλω να αναπτύξω αυτό το κομμάτι» και όπως παρατηρεί, ήδη τα πρώτα θετικά δείγματα φάνηκαν στο Παρίσι.

Σήμερα αισθάνεται ικανοποίηση, αφού ξεκίνησε από το μηδέν, με μηδέν κεφάλαια κι έχει μια εταιρεία. Και όπως λέει: «Δυστυχώς δε συνειδητοποιούμε σε τι τόπο ζούμε. Η Ελλάδα ανήκει στον αφρό της παγκόσμιας ελίτ» και τονίζει πως υπάρχει περιβάλλον ασφάλειας, επισημαίνοντας ωστόσο πως οι διαρκείς αλλαγές στο φορολογικό αποθαρρύνουν νέους επενδυτές. 

•