Ο επίλογος ενός αρθρου μου με την Anatoli Petridou'ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΡΕΤΑ.

'Χιλιάδες αθλητές σε όλο τον κόσμο χρησιμοποιούν απαγορευμένες ουσίες βοηθούμενοι από άτομα, και ακόμη χειρότερα από επιστήμονες, που κινούνται στο ημίφως του αθλητισμού. Στην απέναντι πλευρά, χιλιάδες επιστήμονες είναι ταγμένοι στην αποκάλυψη και καταπολέμηση αυτής της μάστιγας. Χρήμα και ανθρώπινος μόχθος σπαταλούνται άφθονα σε αυτόν τον πόλεμο. Δυστυχώς, η επιστήμη της εξαπάτησης προηγείται της επιστήμης της αποκάλυψης . Όσο η δεύτερη πλευρά τελειοποιεί τα όπλα της, τόσο η πρώτη πλευρά ανακαλύπτει καινούργια, οδηγώντας σε έναν ατέρμονο αγώνα δρόμου. Ένα σημαντικό πρόβλημα που μένει να ξεκαθαρίσει η σύγχρονη κοινωνία είναι τα όρια μεταξύ της θεραπείας και της ενίσχυσης ενός οργανισμού. Μέχρι ποιο σημείο μπορούμε να χρησιμοποιούμε φάρμακα και ιατρικές μεθόδους που ανακαλύφθηκαν για την ίαση από αρρώστιες, σε υγιείς οργανισμούς με μόνο στόχο την ενίσχυσή τους.

Η επιστροφή του αθλητή στις «παλιές καλές συνήθειες» είναι σήμερα μια επιτακτική ανάγκη. Είναι καιρός ο αθλητής να ξαναβρεί τη χαμένη του αθλητική συνείδηση και το χαμένο του μεγαλείο. Δεν είναι ο υπεράνθρωπος που πιστεύει ότι έγινε, ούτε ο «θεός» που τον έκαναν άλλοι. Σε παλιότερες εποχές, ήταν πολύ ευχαριστημένοι και υπερήφανοι που έπρεπε να βρουν το δικό τους πραγματικό μεγαλείο για το οποίο έπρεπε να ζήσουν και εν ανάγκη να πεθάνουν γι’ αυτό . Το βασικό, όμως, που πρέπει να αλλάξει είναι η αντίληψη για τον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό. Το ντόπινγκ είναι κοινωνικό φαινόμενο και όταν κυρίαρχο μοντέλο είναι η επιτυχία πάση θυσία, τότε η θυσία μπορεί να αφορά τον ίδιο τον αθλητή, την υγεία του και τη ζωή του. Είναι τελικά η κοινωνία και η πολιτεία που έχουν μεγάλες ευθύνες . Όταν το σύστημα παραγωγής πρωταθλητών καθοδηγεί τους αθλητές να στερηθούν τα πάντα για τον πρωταθλητισμό, φτάνουν στο τέλος να μην έχουν άλλο στόχο στην ζωή τους και ωθούνται στην αντίληψη ότι αφού άφησαν τα πάντα πρέπει να χρησιμοποιήσουν και τα πάντα για να πετύχουν, αφού με την νίκη θα έρθει και η δουλειά, τα χρήματα κλπ. Ίσως η επιστροφή του ήθους και του σκοπού της άθλησης πρέπει να ξεκινήσουν από την αναθεώρηση των κινήτρων, σκοπών και στόχων των διαφόρων αθλητικών οργανισμών και σωματείων που έχουν τόσο πολύ εμπορευματοποιήσει την έννοια της άθλησης και τελικά την έχουν εκτροχιάσει από την αρχική της αγνή και ωφέλιμη ταυτότητα του «ευ αγωνίζεσθαι»'.

Κάπως επίκαιρο εξαιτίας του θέματος που προέκυψε απο τον αποκλεισμό της Ρωσίας στους Ολυμπιακούς αγώνες. Μήπως ήρθε το τέλος των Ολυμπιακών αγώνων? Αραγε τι εξυπηρετούν? Εχουν σχέση με οτι σήμαιναν οταν ξεκινησαν? Ασφαλώς όχι. Ερωτήματα δύσκολα. Καλημέρα.......