oikogeneia_diamanti.jpg
Η Μαρία Διαμάντη ανάμεσα στον πατέρα της Χριστόφορο και τον σύζυγό της, Σπύρο Χρυσούλα. Δυο οικογένειες έσμιξαν τις γνώσεις και την αγροτοκτηνοτροφική τους παράδοση.
Ειδικά τώρα, τα χρόνια που η οικονομική δυσχέρεια γεννά δυσκολίες, να τους βλέπεις να παραμένουν προσηλωμένοι στο όραμά τους, να συνεχίζουν να υπηρετούν αυτό που επέλεξαν, χωρίς εκπτώσεις ήθους. Ο λόγος, για το οικολογικό αγρόκτημα Διαμάντι.
Η γνωριμία μας, αρχικά με τον δημιουργό του κτήματος, Χριστόφορο Διαμάντη, και κατόπιν με τους συνεχιστές του έργου του, την κόρη του Μαρία Διαμάντη και τον γαμπρό του Σπύρο Χρυσούλα, μετράει πάνω από 12 χρόνια.
Πρώτα ως καταναλώτρια των προϊόντων τους που έβρισκα στη βιολογική λαϊκή της γειτονιάς μου και κατόπιν, διά μέσου της ιδιότητάς μου, όταν παρουσίασα τη δουλειά τους στον έντυπο Τύπο.
Πάντα καταφέρνουν όμως να με εκπλήσσουν. Γιατί όσο περνούν τα χρόνια μπαίνουν όλο και πιο βαθιά στην απολύτως φυσική καλλιέργεια της γης, οραματίζονται για το μέλλον και προβαίνουν σε πράξεις προγραμματισμού του, βρίσκουν τρόπους να φέρουν όλο και πιο πολλούς ανθρώπους κοντά στη φύση, δημιουργώντας ενδιαφέροντα δρώμενα στους χώρους του επισκέψιμου, πιστοποιημένου βιολογικού κτήματός τους, που βρίσκεται στον Μαραθώνα.
Κάθε εβδομάδα και κάτι διαφορετικό. Τη μια, με αποκλειστικά δικά τους προϊόντα -λαχανικά αλλά και αλεύρι καμωμένο από τα σιτάρια τους- ζυμώνουν, ανοίγουν φύλλο, φτιάχνουν χορτόπιτες και τις ψήνουν στον ξυλόφουρνο που βρίσκεται στην αυλή του κτήματος, κέρασμα σε όσους περάσουν από το αγρόκτημα το Σαββατοκύριακο για να ψωνίσουν.
Την άλλη, προσφέρουν 10% επιπλέον έκπτωση σε όποιον από τους πελάτες τους φέρει μαζί του πάνινη σακούλα για να βάλει τα ψώνια του.
Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα, έδειξαν στους επισκέπτες τους πώς να φτιάχνουν ζυμαρικά λαχανικών, αγγουράκι και κολοκύθι τουρσί.
Οργανώνουν ημέρες γευσιγνωσίας των γαλακτοκομικών προϊόντων τους.
Πρόβειο και κατσικίσιο γιαούρτι, φέτα, ζεστή κρέμα, με το φρέσκο γάλα από τα ζώα τους.
Και όλα προετοιμάζονται και μαγειρεύονται στην κουζίνα του μικρού πετρόχτιστου σπιτιού, που προσφέρει φιλοξενία σε όσους έρθουν.
Φιλοξενία που τους χειμερινούς μήνες μεταφράζεται σε καφέ και ροφήματα βοτάνων, ενώ το καλοκαίρι είναι πιο γλυκείς οι πειρασμοί.
Παγωμένο γιαούρτι λεμόνι, κεράσι, κυδώνι, βύσσινο, σύκο, σταφύλι αλλά και γλυκά του κουταλιού, φτιαγμένα από δικές τους πρώτες ύλες, ανάλογα με την εποχή. Γλυκό φράουλα, πορτοκάλι, νεράντζι, κυδώνι.
Με αφορμή αυτές τις δραστηριότητές τους -που ανακοινώνονται στη διαδικτυακή σελίδα του αγροκτήματος στο facebook μπήκα σε αυτή την καταγραφή και αποτίμηση της πορείας τους και βρέθηκα για ακόμη μία φορά στο αγρόκτημά τους. Και δεν έχασα.
Πέρασα μια ημέρα χαλάρωσης μέσα στη φύση, ψώνισα για το σπίτι μου –σε τιμές χαμηλότερες από τη λαϊκή αγορά-, απόλαυσα τον ήλιο, τις συζητήσεις μας συντρόφευαν μονάχα τα κελαηδίσματα των πουλιών, τα μουγκανίσματα από τα δύο μοσχαράκια που ραχάτευαν στον στάβλο και τα βελάσματα από τα λίγα πρόβατα που μοιράζονται μαζί τους τον χώρο.
Μια ανάσα από την Αθήνα, αλλά μια ανάσα ζωής, ικανή να σου δώσει ενέργεια για την εβδομάδα που ξεκινάει.
Γιατί η επαφή με τη φύση λειτουργεί πάντοτε θεραπευτικά.
Οικοτεχνία, το επόμενο βήμα
Με προϋπάντησε ο κύριος Χριστόφορος. Στα πόδια του μπλέκονταν δυο μικρά γατάκια.
Η Μαρία μού έγνεψε από μακριά, πίσω από τον πάγκο με τα φρεσκοκομμένα πράσα, κολοκύθια, τις γλυκοπατάτες, τα λάχανα, τη ρόκα, τις μικρές πράσινες πιπεριές και τα καρότα, τις κόκκινες πατάτες, τα μπρόκολα, τις κολοκύθες και τις μελιτζάνες.
Εξυπηρετούσε ένα νέο ζευγάρι. Καθίσαμε κάτω από τη μουριά να πιούμε τον καφέ μας και να τα πούμε.
Δεν πέρασε λίγη ώρα, να σου και ο Σπύρος. Ερχόταν από τον στάβλο, τώρα είναι οι ημέρες που έχουν καθημερινά γεννητούρια.
«Υστερα από 25 χρόνια αποκτήσαμε την πολυπόθητη άδεια στάβλου και άδεια μεταποίησης και συσκευασίας του φρέσκου γάλακτος», είναι οι πρώτες του κουβέντες.
Στα συχαρίκια μου, αντέδρασε λέγοντας: «Εμείς, εδώ πέρα, πάντα περιμένουμε κάποια άδεια», κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι του. «Σήμερα είναι η πρώτη ημέρα που κάναμε κατσικίσιο γιαούρτι. Μέχρις στιγμής φτιάχναμε μόνο πρόβειο. Εχουμε πλέον άδεια από τον ΕΦΕΤ, έχουμε και ISO 2200, οπότε διασφαλίζουμε τον πελάτη μας ότι παράγουμε ένα προϊόν ποιοτικό», λέει και η ευχαρίστηση έχει στρογγυλοκαθίσει στο πρόσωπό του.
Το γάλα προέρχεται από τα περίπου τριακόσια ζώα του. Εκατόν εβδομήντα πρόβατα και άλλα τόσα κατσίκια.
Ο στάβλος όπου διαβιούν κυρίως οι ετοιμόγεννες και οι μάνες που μόλις γέννησαν με τα μικρά τους βρίσκεται στους πρόποδες του βουνού, όπου τον υπόλοιπο χρόνο βόσκουν ελεύθερα.
Με ενημερώνει ότι τις επόμενες ημέρες θα ξεκινήσουν και την εμφιάλωση κατσικίσιου φρέσκου γάλακτος.
«Τι άλλο καινούργιο γίνεται στο κτήμα που δεν το γνωρίζω;», ρωτώ.
«Θα πάμε στον στάβλο να δεις. Βρήκαμε τη λύση για τη σίτιση των μανάδων που αυτόν τον ενάμιση μήνα του καλοκαιριού δεν μπορούν να βγουν έξω για βοσκή. Αγοράσαμε ένα μηχάνημα, κάτι σαν σπορείο-ριζωτήριο, όπου παράγουμε φύτρα κριθαριού. Τα ζώα πρέπει να τρώνε φρέσκια τροφή και όχι ξηρούς καρπούς δημητριακών», μου επισημαίνει.
«Οι ιδιότητες των φύτρων είναι γνωστές. Εχουν περισσότερη πρωτεΐνη, μέταλλα, ιχνοστοιχεία. Το φύτρο είναι η έκρηξη του σπόρου, είναι όλη του η δύναμη. Η διαδικασία παίρνει από τρεις έως επτά ημέρες. Εμείς δεν περιμένουμε την πλήρη ανάπτυξή του, γιατί για να φτάσει στις επτά ημέρες πρέπει να χρησιμοποιήσουμε χλώριο και άλλα σκευάσματα που δεν θέλουμε. Ετσι επιλέγουμε να το δώσουμε στα ζώα την τρίτη ημέρα, που έχουν την ίδια δύναμη, χωρίς να επέμβουμε, παρά μόνο ποτίζοντάς τα με καθαρό νερό. Τώρα όσον αφορά το κρέας, δεν μπορούμε ακόμη να το διακινήσουμε εμπορικά, γιατί δεν υπάρχει στην περιοχή μας πιστοποιημένο βιολογικό σφαγείο».
Ο Σπύρος έλκει την καταγωγή του από οικογένεια με κτηνοτροφική παράδοση, που ενώ αρχικά φάνηκε να εγκαταλείπει -αφού σπούδασε στη Γυμναστική Ακαδημία-, τελικά τον κέρδισε.
Ρώτησα πόσο τους έχει επηρεάσει η δυσπραγία των τελευταίων χρόνων. Αν έχουν μειώσει τις καλλιέργειές τους, αν έχουν χάσει πελάτες.
«Εχει μειωθεί η πελατεία, αλλά δεν χάσαμε καταναλωτές που ξέρουν τι θέλουν να βάζουν στο τραπέζι τους. Εφυγαν οι περαστικοί, αυτοί που ακολουθούσαν τη μόδα. Ο λόγος που μας βαστάει στη δουλειά που κάνουμε, είναι το γεγονός ότι έχουμε συνειδητοποιημένη πελατεία που σέβεται τη δουλειά μας. Τώρα με τις καλλιέργειες, πάντα πειραματιζόμαστε. Εχουμε τα σταθερά κηπευτικά, αλλά φέτος βάλαμε γλυκοπατάτα, που αρέσει πολύ στον κόσμο, πατάτες μοβ, ντομάτες μαύρες και ροζ, κέρατο των Ανδεων, μπλε καρότα, κίτρινα, λευκά. Δεν σταματάμε ποτέ.
Είχαμε όμως πολύ άσχημη χρονιά από πλευράς παραγωγής. Περάσαμε μεγάλα διαστήματα χωρίς καθόλου βροχή, κι ένα τρίμηνο με συνεχόμενο αέρα -τα μελτέμια τα καλοκαιρινά- και πολλές ασθένειες. Πράσινο σκουλήκι, τούτα, σκουλήκι της Μεσογείου, ό,τι κάμπια υπάρχει, ήρθε και κατέστρεψε τα πάντα.
Τώρα δε που θα ανοίξουν τα σύνορα με τη διατλαντική συμφωνία να δεις τι θα γίνει. Η ελεύθερη διακίνηση προϊόντων δεν είναι απαραίτητα καλή. Μαζί τους θα φέρουν και ασθένειες που είμαστε ανέτοιμοι να αντιμετωπίσουμε, αφού δεν διαθέτουμε τον φυσικό εχθρό τους».
Στην κουβέντα προσχωρεί και η Μαρία που έχει εν τω μεταξύ παραχωρήσει τα ηνία της εξυπηρέτησης στην κόρη της.
«Να το γράψεις αυτό», επεμβαίνει ο κ. Χριστόφορος. «Και τα δύο εγγόνια μου προσφέρουν πολλά με την εργασία τους στο κτήμα». Το υπόσχομαι.
«Σου είπε ότι είμαστε στα σκαριά οικοτεχνίας;», με ρωτάει και κάθεται αντίκρυ. Νεύω πως όχι και ξεκινά να μου ιστορεί.
«Εχουμε ένα σπίτι, εδώ πιο κάτω, το οποίο θέλουμε να το μετατρέψουμε σε πιστοποιημένο εργαστήριο μεταποίησης των φρούτων που παράγουμε. Οπως κάνουμε με τις σάλτσες ντομάτας, έτσι να χρησιμοποιήσουμε τα σύκα, τα σταφύλια, τα πορτοκάλια, τα μανταρίνια μας, για να φτιάξουμε δικές μας μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού. Και επειδή πλέον έχουμε δικό μας σιτάρι και ζέα, μπορούμε να περάσουμε στη μεταποίησή τους, σε ζυμαρικά δηλαδή. Τώρα ακόμη, έχουμε μικρή ποσότητα αλεύρι, που το αλέθουμε μάλιστα σε πετρόμυλο. Του χρόνου θα έχουμε πολύ μεγαλύτερη παραγωγή».
«Με τις άδειες έχουμε πάλι θέμα», υπενθυμίζει ο Σπύρος.
Ελεγχος ποιότητας σε κάθε βήμα
«Κάναμε όμως ένα ακόμη βήμα», συνεχίζει η Μαρία, που έχει σπουδάσει δασολόγος-περιβαλλοντολόγος κι ασχολείται παράλληλα με το αγρόκτημα και με την αρχιτεκτονική κήπων.
«Νοικιάσαμε ένα κτήμα στη Βοιωτία, 90 στρεμμάτων, όπου υπήρχε και θερμοκήπιο,4 στρεμμάτων. Και εκεί σπέρνουμε πάλι σιτάρι, ζέα και κηπευτικά, όλα πιστοποιημένα από τη Βιοελλάς. Καλλιεργούμε κι εκεί, κουκί κτηνοτροφικό και κριθάρι, για να καλύπτουμε με δικές μας τροφές τη σίτιση των ζώων μας, προκειμένου να έχουμε αφ’ ενός τον έλεγχο της τροφής τους αλλά και για να κατεβάσουμε τα κοστολόγια. Γιατί με 24% ΦΠΑ στο άχυρο ή το τριφύλλι, πώς να καλύψεις τις διατροφικές ανάγκες τριακοσίων αιγοπροβάτων; Συνολικά αυτή τη στιγμή, σε Μαραθώνα και Βοιωτία, καλλιεργούμε 200 στρέμματα».
Εύλογο λοιπόν το ερώτημα που μου δημιουργήθηκε. Τι τους ώθησε να ανοιχτούν και στη Βοιωτία;
Ομολογώ ότι την απάντηση δεν την περίμενα. Ανέλαβε ο Σπύρος να εξηγήσει:
«Σε δυο-τρία χρόνια, που θα λειτουργήσουν στην περιοχή μας οι ΧΥΤΑ, θα αναγκαστούμε να φύγουμε από τον Μαραθώνα. Δεν θα καλλιεργούμε πια εδώ. Οι ΧΥΤΑ απέχουν 13 χλμ. από εμάς, στο Σέσι Γραμματικού. Εχουν τοποθετηθεί στην κοίτη ενός χείμαρρου και από κάτω υπάρχει γεώτρηση. Δεν θα πειραχτεί ο υδροφόρος ορίζοντας, δεν θα πειραχτεί η θάλασσα;
Οπότε ψάχνοντας σε ποιο σημείο της Ελλάδας -που δεν θα μολυνθεί τα επόμενα χρόνια- μπορούμε να μεταφέρουμε τις καλλιέργειές μας, καταλήξαμε σε ένα κτήμα που απέχει ούτε εκατόν πενήντα μέτρα από τη λίμνη Υλίκη. Και επειδή η Βοιωτία κατηγορείται ως βεβαρημένη περιοχή από τις βιομηχανίες, το πρώτο που κάναμε ήταν η ανάλυση του νερού. Για να δούμε αν πράγματι περιέχει βαρέα μέταλλα.
Από το χημείο μού επιβεβαίωσαν ότι το νερό δεν έχει ούτε βαρέα μέταλλα ούτε εξασθενές χρώμιο και ότι είναι πολύ καθαρό και πόσιμο. Από αυτό άλλωστε υδρεύεται και η Αθήνα. Αυτό είναι πλεονέκτημα για τις περισσότερες των καλλιεργειών μας, εκτός της ντομάτας, η οποία δεν είναι τόσο γευστική όσο αυτή που παράγουμε στον Μαραθώνα. Η αλατότητα των εδαφών, εδώ που είμαστε κοντά στη θάλασσα, της δίνει άλλη γεύση».
Πράγματι ειδικά τα ντοματάκια-βελανίδια που παράγουν, είναι ίσως από τα πιο νόστιμα που έχω ποτέ γευτεί.
«Αποφασίσαμε ακόμη να δεχόμαστε τα σχολεία, όχι δωρεάν όπως μέχρι τώρα, αλλά με εισιτήριο», καταθέτει η Μαρία.
«Τόσα χρόνια που το κάνουμε δωρεάν, δεν το εκτιμούν κι έχουμε αντιμετωπίσει άσχημες συμπεριφορές. Από την άλλη, ο Σπύρος αφήνει τις καλλιέργειες, τα ζώα και αφιερώνει όλη του την ημέρα εδώ. Το κτήμα για να είναι επισκέψιμο χρειάζεται φροντίδα. Δεκατέσσερα στρέμματα πρέπει να είναι χωρίς ούτε ένα φυλλαράκι πεσμένο κάτω. Υστερα από τόσα χρόνια δεν μπορούμε να το υποστηρίξουμε πλέον δωρεάν.
»Α! Σκεφτόμαστε ακόμη να περάσουμε πιο οργανωμένα και σε αγροτουρισμό, με γκρουπ των οκτώ, το πολύ δέκα ατόμων, που να αφορά κυρίως γευσιγνωσία των γαλακτοκομικών μας προϊόντων. Να προσφέρουμε βιωματική εμπειρία σε όσους θέλουν να δουν από κοντά, να γνωρίσουν τη δουλειά μας. Θα τους φιλοξενήσουμε στις ήδη υπάρχουσες υποδομές μας, θα μαγειρέψουμε, θα φτιάξουμε μαζί γιαούρτι. Αυτό γίνεται ήδη σε πολλές χώρες. Σε Αυστρία, Ιταλία, Αγγλία. Και ήδη το πράττουμε, με φοιτητές από την Αμερική. Αυτές τις ιδέες έχουμε, δεν ξέρω όμως μήπως τα καταφέρουμε σε άλλη χώρα στο τέλος», σχολιάζει κλείνοντας τον φάκελο «ενημέρωση».
Μέχρι να αναλύσω όλες αυτές τις πληροφορίες, αποφάσισα να επανέλθω και να σχολιάσω την ιδέα να προσφέρουν έκπτωση σε όσους πελάτες έρθουν με οικολογικές σακούλες ανά χείρας, πηγαίνοντας ταυτοχρόνως προς τον κατάφορτο ξύλινο πάγκο με τα λαχανικά, όπου ήδη είχαν μαζευτεί αρκετοί επισκέπτες.
«Εκπτωση 10% δεν είναι μεγάλο ποσό», λέει ο Σπύρος. «Είναι όμως ένα δέλεαρ κι ένας τρόπος να περάσεις το μήνυμα. Επαναχρησιμοποίηση της πλαστικής σακούλας που έχουμε στο σπίτι και όχι αποκλειστικά ανακύκλωση. Παράγουμε τόνους πλαστικής σακούλας κι αυτό δημιουργεί προβλήματα σε πολλαπλά επίπεδα. Φαντάσου, ήρθε μια κυρία, πελάτισσά μας χρόνια, βλέπει την έκπτωση που δίναμε για τη χρήση πάνινης τσάντας, αφήνει την πλαστική σακούλα που είχε στα χέρια, πηγαίνει στο αυτοκίνητό της και γυρνάει με μια πάνινη που είχε μαζί της. Το χαιρόμαστε αυτό».
Με σεβασμό στον καταναλωτή
Αρχίζω να διαλέγω τι θέλω, ζητώντας ταυτόχρονα από τη Μαρία να μου κρατήσει καλαμπόκια, για να μην έχουν την ίδια τύχη με τα ντοματάκια-βελανίδια που εξαντλήθηκαν.
Μμμ, είχε πολύ ωραία μπρόκολα, βλίτα, φασολάκια, ραπανάκια, μαϊντανό.
Μαλώνουμε για το ποιο λάχανο θα πάρω γιατί τα φύλλα του έχουν στίγματα και δεν θέλει να μου το δώσει.
«Οι περισσότεροι πελάτες μας δεν ενοχλούνται από την εμφάνιση π.χ. της πατάτας που κάποια εποχή, ναι, θα έχει τρύπες. Είναι μια αμοιβαία υποχώρηση που κάνουμε στο όνομα της ποιότητας. Κάθε καλλιεργητική εποχή, μπορεί να χάσουμε καλλιέργειες και είκοσι στρεμμάτων, γιατί πλέον δεν ρίχνουμε ούτε τα αποδεκτά σκευάσματα στη βιολογική καλλιέργεια. Υπάρχει κόσμος με προβλήματα υγείας, που έχει ανάγκη από πολύ καθαρό προϊόν. Εχουμε πελάτες που στηρίζουν την υγεία τους στη διατροφή. Θα κάνουμε γι’ αυτούς ό,τι καλύτερο μπορούμε», καταθέτει ο Σπύρος και συνεχίζει:
«Βέβαια αυτό έχει μεγάλο κόστος. Και είναι κόστος που δεν μπορεί να το καταλάβει ο αγοραστής. Γι’ αυτό ανοιγόμαστε ουσιαστικά στον οικοτουρισμό. Για να μπορέσουμε να στηρίξουμε τις καλλιέργειες. Μόνο με τα λαχανικά δεν βγαίνει. Παρότι εκτός από τις πωλήσεις στο κτήμα τα Σαββατοκύριακα, όπως ξέρεις, κατεβαίνουμε στις βιολογικές αγορές της Αττικής και έχουμε και τη διανομή κατά τα πρότυπα της Αγγλίας, στα σπίτια πελατών, δύο φορές την εβδομάδα, του «καλαθιού της εβδομάδας».
Το καλοκαίρι, μετά το μπάνιο στη θάλασσα, ψώνια και παιχνίδι στις εγκαταστάσεις του κτήματος |
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν αποφάσισα να τους αποχαιρετήσω.
Στην επιστροφή, δεν έπαψα να σκέφτομαι την εικόνα των παιδιών που έπαιζαν στο γρασίδι, ν’ ανεβαίνουν στο δεντρόσπιτο ή να κάνουν κούνια, όση ώρα οι γονείς τους ψώνιζαν ή περιφέρονταν περιεργαζόμενοι το αγρόκτημα.
Αυτή είναι μία από τις αξίες ενός βιολογικού κτήματος, σκέφτηκα.
Οτι μπορείς να το χαρείς, να ξαπλώσεις κάτω από τα δέντρα, να περιεργάζεσαι το πώς συνεργάζεται η φύση.
Να βλέπεις τις πολύχρωμες πεταλούδες, τις πασχαλίτσες να γυρνοβολούν πάνω στα φύλλα, να ακούς τα πουλιά να τιτιβίζουν. Και να ξεκουράζεται η ψυχή σου.
«Το καλάθι της εβδομάδας», όπως το ονόμασαν, περιέχει συγκεκριμένες ποσότητες λαχανικών και φρούτων του κτήματος, ανάλογα με την εποχή, και κοστίζει 10 ευρώ.
Οσοι ενδιαφέρονται, ενημερώνονται από τη σελίδα του αγροκτήματος στο fb κάθε εβδομάδα για τα προϊόντα που θα περιέχει.
Δέχονται όμως και παραγγελίες για ό,τι άλλο θελήσει κανείς από τα γεννήματα του κτήματος, αρκεί το κόστος της παραγγελίας να υπερβαίνει τα 25 ευρώ.
Χριστόφορος Διαμάντης
Από τους πρωτοπόρους της βιολογικής καλλιέργειας
«Με τα ποιοτικά βιολογικά προϊόντα -είτε μιλάμε για μελισσοκομία, κτηνοτροφία ή ό,τι άλλο- και υποστηρίζοντας τη μεσογειακή διατροφή στα ξενοδοχεία μας, αφού η Ελλάδα στηρίζεται στον τουρισμό, αν τα προωθούσε η κάθε κυβέρνηση, δεν θα χρειαζόμασταν ούτε επιδοτήσεις. Πρέπει να υποστηριχθεί η βιολογική καλλιέργεια αλλά και τα τοπικά προϊόντα της κάθε περιοχής. Ετσι θα διατηρήσουμε τις τοπικές ποικιλίες σπόρων, τις ξεχωριστές γεύσεις, την υγεία των εδαφών μας και ταυτόχρονα θα προσφέρουμε στους επισκέπτες μας προϊόντα υψηλής διατροφικής αξίας και γεύσης».
Σπουδαγμένος γεωργοτεχνίτης, στην Αναγνωστοπούλειο Γεωργική Σχολή της Κόνιτσας, «οικότροφος για να είμαι συνέχεια στη δράση», χαριτολογεί, ξεκίνησε το 1985, με καλλιέργεια πορτοκαλεώνων.
«Ηρθα γαμπρός», λέει γελώντας, αλλά με τόση αγάπη να χρωματίζει κάθε του λέξη. «Τα κτήματα ήταν της γυναίκας μου. Αργότερα περάσαμε στην καλλιέργεια κηπευτικών».
Το 1992, με κάποιους ακόμη επώνυμους στον χώρο της γεωργίας ίδρυσαν τον πρώτο επίσημο σύλλογο βιοκαλλιεργητών (ΣΟΓΕ), παιδί του οποίου είναι ο σημερινός πιστοποιητικός οργανισμός, Βιοελλάς.
Κατασκεύασε το πρώτο γεωθερμικό θερμοκήπιο στην Ελλάδα, έκτασης 5 στρεμμάτων, στο οποίο καλλιεργούν έκτοτε κηπευτικά.
Πού θα βρείτε προϊόντα τους
Στις βιολογικές λαϊκές αγορές της Αττικής:
Δευτέρα: Κηφισιά
Τρίτη: δεν υπάρχει πια, έκλεισε ο Κορυδαλλός
Τετάρτη: Πειραιάς
Πέμπτη: Γέρακας
Παρασκευή: Ν. Ιωνία
Σάββατο: Ιλιον
Είναι ανοιχτό τα Σαββατοκύριακα, από τις 9.00 το πρωί έως τις 6.00 μ.μ., όλες τις εποχές.
Αν θέλετε να μιλήσετε με τη Μαρία Διαμάντη και τον Σπύρο Χρυσούλα, καλέστε στο τηλέφωνο: 22940-67866.
● κάθε Τρίτη: Μαραθώνα, Ν. Μάκρη, Ραφήνα, Παλλήνη, Γέρακα, Αγία Παρασκευή, Ζωγράφου, Παγκράτι, Πετράλωνα, Εκάλη, Κηφισιά, Διόνυσο, Δροσιά, Αγιο Στέφανο, Ανοιξη, Σταμάτα
● κάθε Πέμπτη: Πεντέλη, Μελίσσια, Βριλήσσια, Χαλάνδρι, Μαρούσι, Πεύκη, Νέα Ιωνία, Νέο Ηράκλειο, Θησείο, Εξάρχεια, Αμπελόκηπους, Νέο Κόσμο, Νέα Σμύρνη, Δάφνη, Ραφήνα, Νέο Βουτζά, Νέα Μάκρη. Τηλέφωνο παραγγελιών: 6974 351389.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου