ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ

Να γιατί ο Πλάστης όλο γελά!

Με ταπεινότητα τολμώ να πω ότι με την ευλογία του Πλάστη μου, έχω πιάσει το κόλπο που μας έστησε!

Αυτή η φυσική ζωή δεν είναι καθόλου “πραγματική”. Ο λόγος ο λογικός όλο λέει, αλλά ουσιαστικά δεν ξεφεύγει απ’ την πλάνη, δεν εξηγά καθαρά απολύτως τίποτα. Δηλαδή, δεν υπάρχουν σωστές απαντήσεις σε λογικές ερωτήσεις! Κάθ’ερώτηση γεννά κάμποσες άλλες ερωτήσεις, σαν νάναι μια διανοητική φάρσα τύπου Λερναίας Ύδρας.

Δηλαδή τελικά, στην πράξη, ότι θεωρείται λογικό μας βγάζει σ’ αδιέξοδο (Και αν κάτι είναι αληθινό δεν είναι ποτέ λογικό). Και τ’αστείο αυτής της παράδοξης κατάστασης είναι συνήθως μόνο φανερό στα μικρά παιδιά και στους “τρελλούς” που εύκολα γελούν με τέτοιες καταστάσεις. Οι άλλοι συνηθως υποκρίνονται ότι “καταλαβαίνουν” τι γίνεται και το μυρικάζουν με μια φαιδρη “σοβαρότητα”, αλλά το μόνο που κάνουν είναι να εξεμούν εξωγενή νοητικά “εδέσματα”. Αν έσω τους ψάξουν βαθιά και τολμήσουν την ενδογενή αλήθεια να εκδηλώσουν, από την “ομάδα του μαζικού θεάτρου” αποβάλλονται! Κι’ έτσι πάει λέγοντας...

Οι αλήθειες είναι ουσιαστικά πολύ λίγες και καλά κρυμμένες, συνήθως πίσω από τα πολλά λόγια και τον καπνό της χημείας των συναισθημάτων, που πάντα εκτοπίζουν και ποτέ δεν δίνουν την ευκαιρία ν’αναδυθεί η απλότητα της αλήθειας.

Μα πια είναι η αλήθεια; Είσαι… έτοιμος; Σίγουρα;

Συγνώμη που αμφιβάλλω, γιατί μάλλον ήδη σκέφτεσαι και γυρεύεις κάτι εκεί που δεν είναι!  Κι’ όποιος βρει την αλήθεια μέσα του και τολμά να την ξεστομίζει… υπάρχει και ο κίνδυνος να σταυρωθεί σαν ένας επικίνδυνος επαναστάτης (ή προσβλητικός, τρελλός, αμαρτωλός, προδότης). Η δυσκαμψίες της Λογικής και του Εγώ δεν ανέχονται παρεκκλίσεις, ούτε και σηκώνουν αστεία.

Απ’ όλους τους άλλους, πολλοί είναι οι Έλληνες πούχουν την τάση και το χάρισμα να βλέπουν το κόλπο του Πλάστη και να γελούν μαζί Του κι’ Αυτός μαζί τους. Γιατί αυτός ο κόσμος φτιάχτηκε μ’ ένα πολύ ιλαρό και παράξενο τρόπο: Ο κύριος τρόπος που φτιάχτηκε ο κόσμος τούτος είναι κάτι που, χωρίς την Ελληνική παιδεία, πολύ λίγοι κατανοούν (δεν διαθέτουν την λέξη, ούτε και την έννοια!) Είν’ αυτό που οι Ελληνες ονόμασαν Παραδοξότητα! Δηλαδή, σε μια στιγμή που σιγουρεύεσαι με τη λογική οτι κάτι έτσι είναι… υπάρχει και η άλλη περίπτωση που το αναιρεί!

Βρισκόμαστε σ’ ένα κατώτερο κόσμο σαν κι’αυτόν που ένα κοριτσάκι που λεγότανε Αλίκη, έφτασε, πέφτοντας σε κάποιου λαγουδιού την τρύπα. Σ’ αυτόν λοιπόν τον κόσμο, όλα είναι απροσδόκητα και τίποτα δεν είναι συνηθισμένο. Κι’ εκεί μέσα, φαίνεται ότι το μόνο που έχει επίγνωση του αστείου αυτής της υπόθεσης είναι η οπτασία του προσώπου μιας γάτας σιωπηλής που όλο χαμογελά κι’ αναβοσβήνει… (Και δεν θυμάμαι αν κλείνει το ένα μάτι…)

Και πραγματικά όποιος βλέπει στην ζωή την καθαρή αλήθεια, δεν μπορεί παρά να συνεχίζει να γαργαλιέται και να γελά! Και πως να μη γελά ξέροντας ότι τίποτα αληθοφανές δεν είναι πραγματικό αλλά μια οπτασία, ένα λεπτομερές αλλά απατηλό ολόγραμμα που συνεχώς η μορφή του αλλάζει. Και στο τέλος γίνεται φανερό ότι στον φυσικό τούτο κόσμο, όλα είναι ονειρικές σκιές μιάς μόνον (αληθινής) οντότητας. Δηλαδή “όλα είναι Ένα" και όλες οι οπτασίες απ’ αυτό το Ένα είναι που προέρχονται. Κι’ αυτό το Ένα γελάει με την καρδιά του μ’αυτή την όμορφη αλλά ακατανόητη και αστεία προβολή που το ίδιο έχει φτιάξει…

Μην κουράζεστε και μην στενοχωριέστε. Πρωί πρωί πάω οικειοθελώς στον ψυχίατρο αυτής της “Χώρας των θαυμάτων”, αν και πολύ θα προτιμούσα τον κόσμο πούναι απ’ έξω, έξω από την τρύπα πούχε η μικρή Αλίκη ξεπέσει.

Κι’εσύ φίλε, όταν το μυαλό και η όραση σου καθαρίσει και δείς μια τέτοια τρύπα, γέλασε και βγές έξω από μέσα…

Έξω, εδώ πάνω στον φωτεινό και γελαστό κόσμο της Αλήθειας, όπου θρονιάζει, σαν ένας Ηλιος, η ολότητα του “Ένα”, αυτή η Μοναδική Υπαρξη που εδώ πάνω, άπλετα σου χαρίζει τη Χαρά για ν’ αναπνέεις και την άνετη Θάλασσα της αέναης Ειρήνης, μέσα για να πλέεις.

Λευτέρης