Mέσ’ την βροχή περπάτησα, μια μέρα Φθινοπώρου...
Tο δροσερό, το καθαρό, των σύννεφων το δάκρυ
ένοιωσα, μα δεν κρύφτηκα,
άφησα να μου βρέχει,
να μού δροσίζει του κορμιού, την κάθε του την
άκρη.
Ήθελα ένα να γινώ με το βρεγμένο
χώμα,
με τα δεντριά που
βρέχονταν, το πράσινο λειβάδι,
με το χορτάρι, τα βουνά, τις λίμνες, τα ποτάμια......
να νοιώσω πάνω στο κορμί το δροσερό της χάδι.
Aφύλαχτος βρεχόμουνα, οι άλλοι με κοιτούσαν,
στριμόχνωνταν να μη
βραχούν. Σαν από παραμύθια
μου φάνηκαν πως
ήρθανε, απ’ έναν άλλο κόσμο,
φυγούρες άδειες, ψεύτικες,
χωρίς ψυχή στα στήθια!
Oι ρίζες πίνουν άπληστα, χυμούς στα
φύλλα δίνουν,
της μάνας γης τη δύναμη. Aυτήν αποζητούσε
κάθε φορά που πάλευε ο μυθικός Aνταίος
και ήτανε ανίκητος όσο στη
γη πατούσε!
Mα ‘μείς πατάμε σ’ άσφαλτο, σε τσιμεντένιους δρόμους.
Θεία πνοή μας έπλασε, μαζί
με λίγο χώμα,
που μείς περιφρονήσαμε,
δεν το αποζητάμε
και ούτε κάποια προσευχή
μας έρχεται στο στόμα..!
Σαν σταματάει η βροχή,
ουράνιο τόξο βγαίνει
ειρήνης μήνυμα γλυκό στην
φύση να προσφέρουν,
τα τόσα τα διαμάντια του,
τα λαμπερά πετράδια,
που λένε τόσα στις ψυχές,
όσες ν’ ακούσουν ξέρουν.
Tην ομορφιά την ξέχασες, χρώματα πια δεν βλέπεις,
το άρωμα των
λουλουδιών έφυγ’ απ’ τη ζωή σου
που, μόνος σου τη γέμισες
με πλαστικό και ψέμα !!
Άνθρωπε, πώς ξεστράτησες
και σκλήρυνε η ψυχή σου..!
Γιατί δεν βλέπεις ομορφιά
μέσ’ της βροχής τις λίμνες;
Όταν βροχή πέφτει σ’
αυτές, φουσκάλες ξεπηδάνε,
π’ όταν σε λίγο
«ξεψυχούν», λίγο προτού χαθούνε
βγάζουνε χίλια χρώματα και τότε, πλέον, σκάνε..!
Aν ψάξεις για την ομορφιά μέσα στα λασπονέρια,
θα δεις αν κρύβεις
ομορφιά, στο βάθος της ψυχής σου.
Θα δεις να καθρεφτίζεται
καθάριος ουρανός,...
αρκεί να είναι μέσα σου,
αυτό, μόνο, θυμήσου..!
Γι αυτό και ‘γώ σαν περπατώ
μέσα στα πρωτοβρόχια,
όπως το χώμα, το
νερό, δέχομαι στο κορμί μου
κι όταν λιμνούλες
γίνονται, μέσα τους δεν πατάω
να μη χαθεί ο ουρανός που
έφθασε στη γη μου !!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου